Transmetohet nga Amër bin Selemeh el-Hemdanij se ka thënë: Ishim ulur tek dera e ‘Abdullah Ibn Mes’udit (radij-Allahu ‘anhu) para namazit të Sabahut. Kështu, kur ai të dilte, ne do të ecnim bashkë me të për në xhami. Ebu Musa el-Esh’ari erdhi tek ne dhe tha:  “A ka dalë Ebu ‘Abdur-Rrahmani (Ibn Mes’udi) me ju?” Ne i thamë: “Jo.” Ai u ul me ne derisa ai (‘Abdullah Ibn Mes’udi) doli. Kur ai doli, ne u çuam të gjithë në këmbë për të. Ebu Musa el-Esh’ari i tha atij: “O Eba ‘Abdur-Rrahman! Sapo pashë një gjë në xhami me të cilën nuk u pajtova. Por lavdi Allahut, nuk pashë gjë tjetër përveç mirësisë. ”Ai (Abdullah Ibn Mes’udi) tha: “E çfarë ishte ajo?”

Ai (Ebu Musa) tha: “Nëse rron, ke për ta parë. Unë pashë disa njerëz që ishin bërë grupe-grupe në xhami duke pritur namazin. Në çdo grup kishte nga një burrë, kurse në duar ata mbanin guralecë. Ai thoshte: “Thoni Allahu Ekber njëqind herë.” Dhe ata thonin Allahu Ekber njëqind herë. Ai thoshte: “Thoni La ilahe il-lAllah njëqind herë.” Dhe ata thonin La ilahe il-lAllah njëqind herë. Ai thoshte: “Thoni Subhanallah njëqind herë.” Dhe ata thonin SubhanAllah njëqind herë.”

Ai (Abdullah Ibn Mes’udi) i tha: “E çfarë u the atyre?” Ai (Ebu Musa) tha: “Nuk u thashë asgjë. Unë prita për mendimin apo për urdhrin tënd.”

Ai (Abdullah Ibn Mes’udi) tha: “Përse nuk i urdhërove që të numëronin gjynahet e tyre dhe t’i siguroje që asnjë nga veprat e mira që kanë, nuk do të humbasë.”

Pastaj ai u nis dhe ne u nisëm bashkë me të, derisa ai mbërriti te njëri prej atyre grupeve. Ai qëndroi para tyre dhe u tha: “Ç’është kjo punë që po u shoh ta bëni?”

Ata thanë: “O Eba ‘Abdur-Rrahman! Këta janë guralecë me të cilët ne numërojmë tekbirin, tehlilin dhe tesbihun.”

Ai tha: “Atëherë numëroni gjynahet tuaja, sepse unë jam i sigurt se asnjë nga veprat tuaja të mira nuk ka për të humbur. Mjerë për ju, o Umeti i Muhamedit! Sa shpejt që shkoni drejt shkatërrimit! Këta janë Shokët e Pejgamberit tuaj, të cilët janë gjithandej; këto janë rrobat e tij të cilat nuk janë kalbur ende; ky është tasi i tij që nuk është thyer akoma. Pasha Atë në Dorën e të Cilit është shpirti im, ose ju jeni në një fe që është më e udhëzuar sesa Feja e Muhamedit, ose përndryshe ju keni hapur derën e devijimit.”

Ata thanë: “Uallahi, o Eba ‘Abdur-Rrahman ne kemi për qëllim vetëm të bëjmë mirë.”

Ai tha: “Sa ka nga ata që kanë për qëllim të mirën, por nuk ia qëllojnë asaj. Vërtet, i Dërguari i Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) na ka njoftuar se disa njerëz do ta lexojnë Kur'anin, por ai nuk do të kalojë poshtë gurmazeve të tyre. Pasha Allahun, unë nuk e di, ndoshta shumica e atyre janë nga radhët tuaja.” Pastaj ai u largua nga ata.

Kështu, ‘Amr Ibn Seleme tha: “Ne pamë shumicën e atyre njerëzve që ishin në ato grupe, luftuan kundër nesh përkrah Khauarixhëve në ditën e Nahrauanit.”

 

[عن عبدالله بن مسعود:] عن عمرو بنِ سلَمةَ الهمْدانيِّ قال كنا نجلسُ على بابِ عبدِ اللهِ بنِ مسعودٍ قَبل صلاةِ الغداةِ فإذا خرج مَشينا معه إلى المسجدِ فجاءنا أبو موسى الأشعريُّ فقال أخَرَجَ إليكم أبو عبد الرحمنِ بعدُ قلنا لا فجلس معنا حتى خرج فلما خرج قُمْنا إليه جميعًا فقال له أبو موسى يا أبا عبد الرَّحمنِ إني رأيتُ في المسجدِ آنفًا أمرًا أنكرتُه ولم أرَ والحمدُ للهِ إلا خيرًا قال فما هو فقال إن عشتَ فستراه قال رأيتُ في المسجدِ قومًا حِلَقًا جلوسًا ينتظرون الصلاةَ في كلِّ حلْقةٍ رجلٌ وفي أيديهم حصًى فيقول كَبِّرُوا مئةً فيُكبِّرونَ مئةً فيقول هلِّلُوا مئةً فيُهلِّلون مئةً ويقول سبِّحوا مئةً فيُسبِّحون مئةً قال فماذا قلتَ لهم قال ما قلتُ لهم شيئًا انتظارَ رأيِك قال أفلا أمرتَهم أن يعُدُّوا سيئاتِهم وضمنتَ لهم أن لا يضيعَ من حسناتهم شيءٌ ثم مضى ومضَينا معه حتى أتى حلقةً من تلك الحلقِ فوقف عليهم فقال ما هذا الذي أراكم تصنعون قالوا يا أبا عبدَ الرَّحمنِ حصًى نعُدُّ به التكبيرَ والتهليلَ والتَّسبيحَ قال فعُدُّوا سيئاتِكم فأنا ضامنٌ أن لا يضيعَ من حسناتكم شيءٌ ويحكم يا أمَّةَ محمدٍ ما أسرعَ هلَكَتِكم هؤلاءِ صحابةُ نبيِّكم صلّى اللهُ عليهِ وسلَّمَ مُتوافرون وهذه ثيابُه لم تَبلَ وآنيتُه لم تُكسَرْ والذي نفسي بيده إنكم لعلى مِلَّةٍ هي أهدى من ملةِ محمدٍ أو مُفتتِحو بابَ ضلالةٍ قالوا والله يا أبا عبدَ الرَّحمنِ ما أردْنا إلا الخيرَ قال وكم من مُريدٍ للخيرِ لن يُصيبَه إنَّ رسولَ اللهِ صلّى اللهُ عليهِ وسلَّمَ حدَّثنا أنَّ قومًا يقرؤون القرآنَ لا يجاوزُ تراقيهم يمرُقونَ من الإسلامِ كما يمرُقُ السَّهمُ منَ الرَّميّةِ وأيمُ اللهِ ما أدري لعلَّ أكثرَهم منكم ثم تولى عنهم فقال عمرو بنُ سلَمةَ فرأينا عامَّةَ أولئك الحِلَقِ يُطاعِنونا يومَ النَّهروانِ مع الخوارجِ

_________________________

🔖 Shejkh Albani në komentimin e këtij hadithi thotë: “Dobitë që nxirren nga ky hadith dhe kjo histori:

1️⃣ (Dobia e parë): Nuk merret në konsideratë sasia e madhe e ibadetit (adhurimit), por merret  në konsideratë vetëm ajo që është e pastër nga bidati. Me të vërtetë, kjo u tregua nga Ibn Mes’udi (radij-Allahu ‘anhu) në thënien e tij, “Të mjaftohesh me Sunetin, është më mirë sesa të harxhosh mund në bidat.”

2️⃣ (Dobia e dytë): Bidati i vogël të shpie në bidate të mëdha. A nuk e shikon se si njerëzit e këtyre grupeve, mbas kësaj iu  bashkangjitën Khauarixhëve që u luftuan nga Khalifi i Drejtë, ‘Ali Ibn Ebi  Talib? Kështu që, a ka ndonjë që do të marrë mësim nga kjo?”

 

📗Burimi: es-Silsiletus-Sahihah, (nr. 2005).

Përktheu: Alban Malaj