Kapitulli i Tretë: Gjykimi i Dauetit për Kohën e Sotme

Në kohën kur numri i dauistëve është i pakët, kur e keqja është mjaft e përhapur dhe mbizotëron injoranca (sikurse është gjendja jonë sot), daueti bëhet farz ajn, d.m.th. obligim për çdo njeri sipas aftësive të tyre. Nëse është ndonjë vend i izoluar apo i mbyllur, si për shembull ndonjë fshat a ndonjë qytet etj… dhe aty ka disa njerëz që e kanë marrë përsipër këtë detyrë, aktivizohen në daue dhe e përcjellin urdhërin e Allahut, atëherë kjo është e mjaftueshme dhe përcjellja e të vërtetës kthehet në Sunet për pjesën tjetër të njerëzve. Kjo ngaqë e vërteta është thënë dhe urdhëri i Allahut të Lartësuar është zbatuar nga ata njerëz.

Sidoqoftë, për sa i përket pjesës tjetër të botës dhe njerëzve të tjerë, është obligim për dijetarët dhe prijësit që ta çojnë mesazhin e Allahut me çdo mënyrë që të mundin. Kështu, daueti është farz ajn për ta në varësi të aftësive dhe mundësive që kanë.

Nga kjo pikëpamje (sipas asaj që u përmend më lart), kuptohet se daueti që të bëhet farz ajn apo farz kifaje është një çështje që ndryshon dhe nuk është e njëjtë (në çdo rast). Kështu, ai mund të jetë farz ajn për sa u përket grupeve dhe individëve të caktuar dhe mund të jetë Sunet për grupe dhe individë të caktuar për shkak të pranisë së një numri të mjeftueshëm njerëzish të cilët po e kryejnë dauen në vendin e tyre.

Duke patur parasysh përhapjepjen e propagandës drejt ideologjive shkatërrimtare dhe ateizmit, mohimit të (ekzistencës së) Zotit, mohimin e Shpalljes, Botës Tjetër dhe përhapjen e daues së Krishterë në shumë vende; duke patur parasysh të gjitha këto, kryerja e dauetit për tek Allahu Azze ue Xhel sot është bërë një detyrë e obliguar përgjithësisht.

Është detyrë mbi të gjithë dijetarët dhe pushtetarët që praktikojnë dhe dëshmojnë Islamin, që ta përhapin dhe ta përcjellin Fenë e Allahut sipas fuqisë dhe mundësisë që kanë. Ata duhet të thërrasin për tek Allahu i Lartësuar nëpërmjet shkrimeve të tyre, fjalimeve publike, emisioneve dhe me çdo rrugë dhe mënyrë të mundshme. Ata nuk duhet të heqin dorë nga dhënia e daues ose të mbështeten tek të tjerët që të bëjnë daue.

Nevoja emergjente sot, ose më saktë domosdoshmëria që është për bashkëpunim, pjesëmarrje dhe unifikim tek kjo çështje madhështore është më e madhe se kurrë ndonjëherë. Për arsye se armiqtë e Allahut janë bashkuar tashmë në solidaritet me njëri-tjetrin dhe po bashkëpunojnë me çdo mënyrë që munden për t’i larguar të tjerët nga rruga e Allahut, po hedhin dyshime në Fenë e Allahut dhe po i thërrasin njerëzit drejt asaj që do t’i nxjerrë ata nga Feja e Allahut të Lartësuar. Prandaj është e domosdoshme që njerëzit e Islamit t’i luftojnë këto aktivitete heretike me aktivitetin Islamik dhe dauen Islame në të gjitha nivelet me të gjitha mjetet dhe rrugët e mundshme. Ky është zbatim i detyrës së thirrjes për tek Allahu, të cilën Allahu na i ka bërë obligim.

Sot mund të shohim se çështja e Xhihadit është dobësuar sepse Muslimanët kanë pësuar ndryshime dhe janë ndarë në shumë grupe. Për pasoje, fuqia dhe armët kanë rënë në duart e armiqve tanë. Muslimanët sot interesohen vetëm për pozitën e tyre, epshet dhe pasuritë e kësaj dynjaje, përveç atyre që dëshiron Allahu. Dhe nuk ka asnjë lëvizje, asnjë forcë apo pushtet përveç se nga Allahu i Lartësuar.

Gjëja e vetme që mbetet për këtë kohë është përhapja e daues dhe udhëzimi i njerëzve në Islam. Islami është përhapur në shumë vende me anë të daues: në Lindje, Perëndim, Afrikën Qendrore, Evropë, Amerikë, Japoni, Kore dhe në vende të ndryshme në të gjithë Azinë. Kjo është për shkak të daues që u përhap pjesërisht nga tregëtarët që udhëtonin atje (të cilët e morën Islamin kudo që shkuan) dhe nga ata që bëjnë daue, të cilët udhëtojnë për hir të saj (për hir të daues) dhe janë të specializuar për këtë.

Referenca: Marre nga libri i Shejkh Bin Bazit "Keshilla rreth Da'ues"