Selefizmi është ndjekja e rrugës që ka ndjekur i Dërguari - sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem - dhe Sahabët e tij, dhe në esencë ai është metodologjia e jetës që duhet ta ndjekë Muslimani: “Thuaj: namazi im, kurbani im, jeta ime dhe vdekja ime janë për Allahun, Zotin e gjithësisë.” Prandaj, Selefizmi nuk kufizohet vetëm në kërkimin e diturisë, saqë të thuhet: “selefizmi akademik”! As nuk kufizohet Selefizmi vetëm në xhihadin në Rrugën e Allahut, saqë të thuhet: “selefizmi xhihadik”. As nuk bën të thuhet: “selefizmi taklidik” (d.mth. selefizmi i imitimit të verbër), sepse Selefizmi është ndjekje e rrugës që ka ndjekur Pejgamberi - sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem - dhe Sahabët e tij, kështu që, a është me vend që ai të quhet “selefizmi taklidik”? Kështu që, Selefizmi i atribuohet vetëm pasimit të përpiktë të të Dërguarit - sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem -, nga ana e Selefëve të devotshëm, dhe nuk është Selefizmi “selefizmi i filan dijetari” apo “selefizmi i filan davetçiu”, ngaqë Selefizmi është vet Islami i pastër dhe burimi i kulluar, për atë që kërkon rrugën që ndoqi i Dërguari - sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem - dhe Sahabët e tij, dhe ai është Xhemati.

Kjo është një broshurë e dobishme, rreth çështjeve të cilat njeriu e ka detyrë që t’ua mësojë fëmijëve, përpara se ata të mësojnë Kur`anin, në mënyrë që të bëhen njerëz të plotësuar me natyrshmërinë Islame, ithtarë të mirë të Teuhidit, në rrugën e Imanit. E kam përpiluar këtë në formën e pyetjeve dhe përgjigjeve.

Dihet që periudha e rinisë është një periudhë shumë e rëndësishme në jetën e njeriut, sepse ajo është periudha e fuqisë, energjisë, shkathtësisë, fuqisë trupore dhe mprehtësisë shqisore. Ndërsa kur njeriu plaket, dobësohen shqisat e tij dhe fuqia e tij. Me të vërtetë Islami i ka kushtuar kësaj periudhë vëmendje të veçantë dhe kujdes të madh, dhe kanë ardhur tekstet sheriatike për ta theksuar peshën dhe rëndësinë madhështore që ka kjo periudhë, saqë ka nxitur Profeti ynë - sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem – që të shpejtohet në shfrytëzimin e kësaj periudhe kohore dhe në të njëjtën kohë ka paralajmëruar që ajo të mos çohet dëm.

“O ju njerëz, është dhënë një shembull, veni veshin pra: Vërtet ata që ju po i adhuroni në vend të Allahut, nuk do të krijojnë asnjë mizë, edhe nëse tubohen të gjithë për të. E nëse miza ua rrëmben atyre ndonjë send, ata nuk do të mund ta shpëtojnë atë prej saj. I dobët është edhe lutësi edhe i luturi.” [el-Haxh, 73] Të gjithë idhujt dhe gjithçka që adhurohet në vend të Allahut, nuk mund të krijojnë mizën. Atëherë, qysh adhurohen ata në vend të Allahut, kur ata nuk mund të krijojnë mizën, e cila është gjëja më e vogël dhe më e pavlerë? Nuk u kërkua nga ata që të krijojnë ndonjë vend, ndonjë mal, ndonjë deve, ndonjë lopë apo njerëz, por u kërkua nga ata që të krijojnë një mizë, gjënë më të vogël. Me këtë, Allahu – Xhel-le ue ‘Alaa – tregon paaftësinë e idhujve të mushrikëve, se përderisa ata nuk mund të krijojnë mizën, atëherë qysh adhurohen përkrah Krijuesit, i Cili është Krijuesi i çdo gjëje? I Pastër nga çdo e metë dhe i Lartësuar është Ai. Allahu është Krijuesi i çdo gjëje, Krijuesi suprem, i Gjithëdijshmi, Ai i cili ka fuqi të bëjë çdo gjë. Andaj si mund të krahasohet Allahu me ata idhuj?

Ka thënë shejkh Abdul-‘Aziz bin Baz – Allahu e mëshiroftë: “Sunneti është që t’i përmbahesh lutjeve të mëngjesit dhe të mbrëmjes, në kohën e tyre. Nëse mbaron koha e tyre, atëherë ikën edhe shpërblimi i tyre, i cili është i lidhur me kohën e tyre. Ndërsa Tesbihu (SubhanAllah), Tahlili (La ilahe il-lAllah), Tehmidi (ElhamduliLah), Tekbiri (Allahu Ekber), Istigfari (EstagfirUllah), Duaja (lutja) dhe fjala “la Haule ue la Kuuete il-la bil-Lah”, këto janë të lejuara të thuhen në çdo kohë.” 📘 Mexhm'u Fetaua ue Mekalat, 26/72

Dhe kjo është një broshurë e shkurtër dhe e nevojshme për qartësimin e këtyre g jakrave dhe dispozitave të tyre, në të cilën përfshihen këto kapituj: • Kapitulli i parë: Domethënia e Hajdit (Menstruacioneve) dhe urtësia e tij. • Kapitulli i dytë: Periudha dhe kohëzgjatja e Hajdit. • Kapitulli i tretë: Ndryshimi i pazakontë g jatë Hajdit. • Kapitulli i katërt: Dispozitat e Hajdit. • Kapitulli i pestë: Istihada dhe dispozitat e saj. • Kapitulli i g jashtë: Nifasi (Lehonia) dhe dispozitat e tij. • Kapitulli i shtatë: Përdorimi i ndaluesve apo stimuluesve të Hajdit; parandaluesve ose ndërprerësve të shtatzanisë.

Tema është rreth të Drejtave të Allahut – Tebarake ue Te’ala – mbi robërit e Tij, e sa të mëdha që janë të Drejtat e Allahut – Subhanehu ue Te’ala – mbi robërit e Tij!? S’ka dyshim se të gjitha përpjekjet e robërve janë të pamjaftueshme për të përmbushur falenderimin e Allahut për një begati të vetme nga begatitë e Tij të vogla që u ka dhënë atyre. Tema është interesante, lidhet me shumë ajete dhe një sërë çështjesh dhe të gjitha bashkë takohen në një rrjedhë të vetme: Emrat dhe Cilësitë e Tij, veçimi i Allahut në Rububijen e Tij dhe veçimi i Tij në adhurimin e Tij – Subhanehu ue Te’ala. Dhe argument për këtë janë të gjitha krijesat e Tij – Subhanehu ue Te’ala – dhe mrekullitë e Tij në univers. Unë do t'u shpalos ato ajete, të cilat janë argumente që vërtetojnë obligimin e përmbushjes së kësaj të Drejte ndaj Allahut, Zotit të botëve.

Kjo është një broshure e shkurtër për Abdesin, Guslin dhe Namazin në përputhje me atë që ka ardhur në Kuran dhe në Sunet.

Të gjitha lavdet i takojnë Atij që valviti mbi krijesat e Tij flamujt e Teuhidit, që i uli poshtë flamujt e njerëzve të Shirkut dhe poshtërsisë, që mposhti me kulmin e fuqisë së Tij çdo tiran kryeneç, që mbështeti me ndihmën dhe përkrahjen e Tij këdo që e veçoi Atë me Teuhid, që i vaditi zemrat e tyre me shiun e begatshëm të Kuranit dhe vesën e Sunetit, fryt i të cilave ishte besimi i pastër dhe fjala e drejtë; është Ai i Cili jep dhe privon, ul poshtë dhe ngre lart, lidh dhe këput, i Cili ka urtësinë absolute dhe argumentin e pakundërshtueshëm.

Do të trajtojmë – In sha Allah – një çështje e cila i intereson çdo Muslimani dhe Muslimane-je, e ajo është Akide-ja (Besimi). Akide-ja është baza e cila i saktëson të gjitha punët. Pra, çdo punë e cila nuk është ndërtuar mbi Akiden e shëndoshë, i refuzohet atij që e ka vepruar atë, sado që ta ketë lodhur veten dhe ta ketë shpenzuar jetën e tij për atë punë. Akide-ja është baza e fesë dhe thelbi i thirrjes së Pejgamberëve dhe të Dërguarve, prej të parit të tyre e deri tek i fundit, dhe robi do të pyetet për të në Ditën e Kijametit, sikurse ka ardhur në ether: “Për dy fjalë do të pyeten të parët dhe të fundit: çfarë adhuronit? Dhe si iu përgjigjët të Dërguarve”? Për këto dy fjalë do të pyetet në Ditën e Kijametit çdo krijesë. Dhe përgjigja e parë është dëshmia “Nuk ka të adhuruar tjetër me të drejtë përveç Allahut (la ilahe il–lAllah),” ndërsa përgjigja e dytë është dëshmia se “Muhamedi është i Dërguari Allahut (Muhamedur–Rasulullah),” duke e bërë këtë me fjalë dhe me vepra.

"Allahu ua ka ngritur argumentin njerëzimit deri në Ditën e Kijametit; andaj nuk i ka mbetur askujt ndonjë argument kundër Allahut pas dërgimit të Muhamedit - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem -. Ka thënë Allahu - ‘Azze ue Xhel-le - për Pejgamberin - ‘alejhis-salatu ues-selam - dhe për vëllezërit e tij Muslimanë: “Ne të kemi shpallur ty ashtu siç i kemi shpallur Nuhut dhe Pejgamberëve pas tij; dhe i kemi shpallur Ibrahimit, Isma’ilit, Is`hakut, Jakubit dhe bijve të tij, si dhe Isait, Ejubit, Junusit, Sulejmanit dhe Davudit i dhamë Zeburin. Për disa të dërguar të kemi treguar tashmë dhe për disa të tjerë nuk të kemi treguar. Dhe Allahu i ka folur Musait drejtpërdrejtë me fjalë. (Këta janë) të Dërguar që kanë sjellë lajme të mira e kanë paralajmëruar, në mënyrë që njerëzit të mos kenë ndonjë justifikim ndaj Allahut, pas ardhjes së të Dërguarve. Vërtet, Allahu është i Plotfuqishëm dhe i Urtë.” Dhe gjëja më e madhe që ai solli nga Allahu dhe gjëja e parë që ua urdhëroi njerëzve është që ta veçojnë Allahun në adhurimin e Tij, të vetëm e pa i shoqëruar askënd tjetër, që e gjithë Feja të jetë vetëm për Atë.”

Këto janë katër rregullat për të cilat ka tërhequr vëmendjen autori – Allahu e mëshiroftë –, të cilat janë rregulla të rëndësishme. Dhe kush arsyeton dhe i kupton ato mirë, ka për ta kuptuar fenë e mushrikëve (idhujtarëve) dhe ka për ta kuptuar fenë e Muslimanëve. Dhe shumica e njerëzve nuk i kuptojnë këto rregulla, prandaj atyre iu pështjelluan çështjet dhe adhuruan në vend të Allahut varret, të varrosurit në to, njerëzit e devotshëm, pemët dhe gurët, ndërkohë që ata mendojnë se janë në udhëzim, për shkak të injorancës së tyre për realitetin e Teuhidit dhe realitetin e Shirkut. Dhe autori i këtyre parimeve është dijetari, Imami, Muhammed Ibën ‘Abdil-Uehhab – Allahu e mëshiroftë –, ripërtëritësi i simboleve të fshira të Islamit në këtë gadishull, në gjysmën e dytë të shekullit të dymbëdhjetë, i cili vdiq në vitin 1206 të hixhretit pejgamberik. Shejkh ‘Abdul-‘Azijz Ibën Baz

Sureja el-Fatiha, “Nëna e Kur`anit”, sepse me të vërtetë ajo është nëna e Kur`anit. Ajo përmban besimin dhe veprat të cilat i përmban Kur`ani, prandaj na ka njoftuar Allahu - Subhanehu ue Te’ala - se ajo është “shtatë vargjet që përsëriten”. Dhe prandaj i Dërguari i Allahut - sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem - e njoftoi Ebu Hurejrën dhe Ubej Ibën Ka’bin - radij-Allahu ‘anhuma - se në të vërtetë me “shtatë vargjet që përsëriten” është për qëllim kjo sure madhështore e gjithëpërfshirëse, e cila ka përmbledhur llojet e Teuhidit, veprat e mira, besimin në Ditën e Kthimit dhe besimin në Pejgamberllëk. Pra, ajo është një sure shumë e madhe dhe për këtë arsye është quajtur “Nëna e Kur`anit”. “Nëna” e diçkaje është baza e saj, sikurse i thonë Mekkes “Ummul-Kuraa” (Nëna e fshatrave). Ndërsa Fatihaja është “Nëna e Kur`anit”, sepse Kur`ani vërtitet rreth saj: kuptimet e Kur`anit, llojet e Teuhidit, dispozitat dhe adhurimet i përmban kjo sure madhështore.

Kështu që, o ju muslimanë! Frikësojuni Allahut [të Plotfuqishëm e të Madhëruar] për vëllazërinë në fe, dhe dijeni se ajo është nga mirësitë më të mëdhaja të Allahut [të Plotfuqishëm e të Madhëruar] ndaj jush, po ashtu dijeni se pohimi i saj është në Librin e Allahut, si dhe në Sunetin e të Dërguarit të Allahut – Lëvdata dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të –, ajo është bërë nga gjërat më të qarta tek shumica e muslimanëve. Prandaj, çdo kush që lexon Librin dhe Sunetin, dhe çdo kush që i shikon tekstet e Librit dhe Sunetit për këtë temë, do t’i bëhet e qartë atij se dashuria për hir të Allahut si dhe vëllazëria Islame është një lidhëse e madhe dhe një bazë e madhe në Ligjin e Allahut të Përsosur e të Lartësuar.

Ibën Kajjim – Allahu ë mëshiroftë – në librin e tij: “Ahkamu Ehli Dhimmeh”, ka thënë: “Ndërsa urimi për ritualet e kufrit që janë të veçuara për kufrin, është haram sipas unanimitetit të dijetarëve, si p.sh. t’ua urosh festat e tyre apo agjërimin e tyre duke u thënë: “Gëzuar Festa”, apo t’i urojë për festën me diçka të ngjashme. Nëse ai që e thotë këtë shpëton nga kufri, ajo prapëseprapë është nga haramet dhe është e njëjtë sikur ta urosh atë që i përulet (në sexhde) kryqit. Bile kjo është mëkat më i madh tek Allahu dhe është më e urryer se t’i urosh ata për pirjen e alkoolit, për vrasjen e njeriut apo për marrëdhëniet intime të jashtëligjshme apo gjëra të ngjashme. Shumë prej atyre që nuk kanë respekt për fenë, bien në gjëra të tilla dhe nuk e dinë shëmtinë që kanë bërë. Pra, ai që e uron robin për një gjynah, bidat apo kufër, ai e ka ekspozuar veten e tij ndaj zemërimit dhe urrejtjes së Allahut.”

Kjo është një ligjëratë e mbajtur nga dijetari i nderuar Rabij’ Ibn Hadi el- Medkhalij (hafidhahullah), në Xhaminë e Shejkh ‘Abdul-‘Azijz Ibn Bazit në Ta’if, më 3 Muharrem të vitit 1413 Hixhrij. Autori, i cili është njëkohësisht një nga nxënësat më të afërt të Shejkh Ibn Bazit – Allahu pastë mëshirë për të - diskuton rëndësinë dhe domosdoshmërinë e ndjekjes së metodologjisë së Selefëve. Njëkohësisht, ai paralajmëron kundër shkaqeve dhe faktorëve që kanë shkaktuar ndarje e përçarje midis Muslimanëve në kohën e sotme. Në fund të ligjëratës, Shejkh Ibn Bazi – Allahu pastë mëshirë për të – pasi vlerëson fjalët e dijetarit Rabij’ el-Medkhalij, ai bën komentet e tij për temën e trajtuar duke rikthesuar fjalët e parafolësit dhe jep disa këshilla të vyera. Lexuesi do të gjejë tek kjo broshurë një realitet krejt ndryshe nga ç’ka dëgjuar deri më sot. Ai do të shohë se rruga e dijetarit Rabij’ el-Medkhalij është në harmoni me rrugën e dijetarit të madh ‘Abdul-‘Azijz Ibn Baz, ndonëse shpifjet dhe gënjeshtrat e të devijuarve e kanë mjegulluar këtë realitet. Audioja e plotë e kësaj ligjërate është publikuar e plotë tek AudioSelefi.org. Suksesi vjen vetëm prej Allahut.

Kjo është një broshurë e rëndësishme rreth Akijdes, të cilën e shkroi Shejkhu Ebu ‘Abdullah, el-Imam Muhamed Ibn ‘Abdul-Uehab Ibn Sulejman Ibn ‘Ali et-Temijmi el-Hanbelij, Imami i famshëm, Ringjallësi i gjurmëve të Islamit të cilat u fshinë gjatë gjysmës së dytë të shekullit të dymbëdhjetë, Allahu e mëshiroftë dhe ia bëftë të këndshëm vendbanimin. Ai – Allahu e mëshiroftë – ua mësonte këto parime nxënësave të dijes dhe popullit të thjeshtë që t’i mësonin përmendësh dhe që të rrënjoseshin në zemrat e tyre ngase ato janë prej parimeve të Akijdes. Ai vdiq në vitin 1206 Hixhrij, ndërsa lindi në vitin 1115 Hixhrij. Pra, ai jetoi nëntëdhjetë e një vite. Jeta e tij qe e mbushur përplot me bamirësi dhe thirrje për tek Allahu, duke dhënë mësim e udhëzim dhe duke bërë durim përgjatë kësaj veprimtarie. Nëpërmjet tij Allahu shpëtoi robërit dhe vendin në kohën kur ka jetuar, në këtë Gadishull. Thirrja e tij u përhap gjithashtu edhe jashtë Gadishullit (Arabik), që nga Shami, Egjipti, Iraku, India etj, si rezultat i thirrësave që morën dijen prej tij dhe pastaj shkuan në ato vende e shtete, dhe si rezultat i letrave dhe librave të tij që u përhapën nga ai dhe nga pasuesit, përkrahësit dhe thirrësat që ndiqnin thirrjen e tij për tek Allahu.

Dëshmia se nuk ka të adhuruar me të drejtë përveç Allahut, kjo është baza e fesë dhe nuk hyn njeriu në Islam vetëm se me këtë dëshmi, e nëse ai vjen me diçka që e anulon këtë dëshmi, atëherë ai del prej Islamit. Kuptimi i saj është: Nuk ka të Adhuruar me të drejtë përveç Allahut, thua: “Dëshmoj se nuk ka të adhuruar me të drejtë përveç Allahut”, d.m.th ti dëshmon se Allahu i Vetëm është Ai që e meriton adhurimin, dhe adhurimi i dikujt a diçkaje përveç Allahut është i kotë, si: Pejgamberët, Melaiket, njerëzit e mirë, pemët, gurët, dielli, hëna, të gjitha këto adhurohen në vend të Allahut, porse adhurimi ndaj tyre është i pavlerë. Pra, besimtari dëshmon se vetëm Allahu është Ai që e meriton adhurimin, dhe askush nuk është ortak me Allahun në adhurim, as edhe sa një grimcë. E nëse ti ja kushton diçka prej adhurimit, i cili është detyrë të jetë i sinqertë vetëm për Allahun, e që duhet kushtuar vetëm Atij, dhe vetëm Allahu duhet synuar me këtë adhurim, dhe nëse ti ia dedikon diçka prej këtij adhurimi dikujt tjetër përveç Allahut, atëherë ti i ke bërë shok Allahut – Allahu na ruajtë.

Sot je i gjallë, kurse nesër je i vdekur. Ti nuk e di kur të vjen vdekja, nuk e di kur të vjen fundi. Vdes i riu, vdes i moshuari, vdes vajza e re, vdes e moshuara. Kurdo që të vijë vdekja, ajo do të vijë për të gjithë. Prandaj ji i përgatitur për Takimin me Allahun. Ti nuk e di kur do të vdesësh. Ti nuk e di kur do të vdesësh. Të mos tregohemi të shkujdesur ngaqë ndihemi të fuqishëm fizikisht. Ka prej njerëzve që tregohen të shkujdesur, ngaqë janë të preokupuar me jetën rinore, apo me fuqinë e trupit të tyre, apo preokupohen me lojra e dëfrime, apo preokupohen me tregëti, apo preokupohen me postin apo me pozitën që kanë në shoqëri apo me gjëra të tjera si këto. Pra, ata preokupohen dhe kështu largohen nga bindja ndaj Allahut - ‘Azze ue Xhel-le -. Pra, Allahu - ‘Azze ue Xhel-le - na tërheq vëmendjen dhe na urdhëron që ta kemi në mendje qëndrimin para Tij. Ne do të qëndrojmë përpara Allahut këmbë-zbathur e të zhveshur, do të ikin nga ne ata që i kishim patur të afërt dhe ata që i kishim të largët, do të ikin nga ne qofshin shumë a pak, e s’do të kemi asgjë tjetër në atë Ditë. Do të ringjallen njerëzit këmbë-zbathur e të zhveshur, nuk do të kenë as mbretëri e as udhëheqje. Do të ikin të gjithë e s’do të mbetet askush tjetër pos veprës tënde: nëse është e mirë do të gjesh mirë, e nëse është e keqe do të gjesh keq. Nuk do të zbresësh në varrin tënd me sevapet e dikujt tjetër dhe as me gjynahet e dikujt tjetër. Çdonjëri prej nesh ka për të zbritur në varrin e tij vetëm me sevapet e tij dhe me gjynahet e tij.