Autor: Ibën Kajjim el-Xheuzij

Burimi: ‘Uddetu Sabirin ue Dhekhiretu Shakirin, fq. 126-127

Ibën Kajjimi – Allahu e mëshiroftë – thotë:

Durimi ndaj gjynaheve të gjuhës dhe organit gjenital është nga llojet më të vështira të durimit për shkak të nevojës së madhe të tyre dhe lehtësisë së tyre

Gjynahet e gjuhës janë fruti i njeriut:

· Mbartja e fjalëve (en-Nemimeh)

· Përgojimi

· Gënjeshtra

· Syfaqësia

· Lavdërimi i vetes duke ekspozuar dhe duke e thënë troç atë

· Përcjellja e llafeve të njerëzve dhe sharja ndaj atij që e urren këtë

· Lavdërimi i atij që e do atë etj.

Kështu bashkohet fuqia e nevojës dhe lehtësohet lëvizja e gjuhës, dhe si rrjedhojë dobësohet durimi, prandaj ai – sal-lAllahu alejhi ue sel-lem – ka thënë: “Mbaje gjuhën tënde.” Ai tha: “A do të japim llogari për atë që flasim?” Pejgamberi tha: “A nuk do të hidhen njerëzit në zjarr në hundët e tyre (fytyrat e tyre) përveç se për atë që kanë “korrur” me gjuhët e tyre.”

Sidomos kur mëkatet e gjuhës i bëhen robit zakon, atëherë ai e ka të vështirë që të bëjë durim ndaj tyre.

Për këtë arsye, sheh një njeri që falet natën, agjëron ditën dhe sa shmanget paksa duke u mbështetur në një jastëk mëndafshi, i jep gjuhës së tij duke përgojuar dhe duke mbartur fjalë; flet për nderet e njerëzve; flet për Allahun pa dije.

Përktheu: Jeton Shasivari