Nga Imam Muhamed Nasirud-Din el-Albani
Burimi: Seria e Kasetave me titull ‘Silsiletul-Huda uen-Nur’ (n. 595)

Pyetësi: O Shejkh i nderuar! Është një pyetje rreth temës së da’ues, në të cilën thuhet: butësia, të mos qënurit strikt dhe toleranca janë sunete që janë vërtetuar nga i Dërguari i Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem); kështu që, a është përdorimi i butësisë në da’ue i obligueshëm apo i pëlqyeshëm?

Shejkhul-Albani: I obligueshëm.

Pyetësi: Ka një arsye për këtë pyetje.

Shejkhul-Albani: Sigurisht që është diçka ndërmend.

Pyetësi: Selefitë me tipet e tyre të ndryshëm njihen - dhe kjo mund të jetë e saktë - për ashpërsi dhe mungesë të butësisë në përhapjen e da’ues.

Kështu që, a mendon ti se kjo është e vërtetë - kjo është ajo çfarë shoh unë - kush është opinioni yt?

 

Shejkhul-Albani: Së pari, duhet bërë një vërejtje në thënien tënde, ‘... dhe kjo mund të jetë e saktë.’

Pyetësi: Unë pyeta: ‘A mendon ti se kjo është e vërtetë?’

Shejkhul-Albani: Në fillim ti the, ‘... dhe kjo mund të jetë e vërtetë.’

Pyetësi: Kërkoj falje.

Shejkhul-Albani: A the kështu?

Pyetësi: Po, kërkoj falje.

Shejkhul-Albani: Kështu që duhet bërë një vërejtje tek kjo. Kur vëllezërit tanë thonë fjalë të tilla, ne u tërheqim vëmendjen dhe themi, ‘këto janë fjalë të politikanëve’, dhe ata mund të mos kenë këtë për qëllim, por [është si puna e këtyre strofave]: “Me të vërtetë fjalët zënë fill në zemër, kurse gjuha është bërë argument për atë çfarë ka në kraharor.”

Dhe kur dikush thotë për diçka, ‘Kjo mund të jetë kështu’, ‘kjo mund të llogaritet si’, ‘ajo s’mund të jetë ashtu’, kështu që dalin dy çështje në pyetjen tënde, dhe më mbas ne do vazhdojmë me përgjigjen. A je i sigurt për atë që është thënë, që Selefitë nuk kanë butësi dhe se ata përdorin ashpërsinë në menhexhin (metodologjinë) e tyre? Ti ma hape derën që unë të bëj këtë pyetje për shkak të pyetjes tënde, ‘...kjo mund të jetë e vërtetë’.

Pyetësi: O Shejkh! Unë ju kërkova të falur që thashë, ‘mund të jetë e vërtetë’.

Shejkhul-Albani: Kështu?

Pyetësi: Po.

Shejkhul-Albani: Atëherë le të dëgjojmë thënien e duhur. Kush është ajo?

Pyetësi: A ta përsëris (pyetjen)?

Shejkhul-Albani: Mos e përsërit sepse ajo është gabim, e nëqoftëse nuk është, atëherë përse kërkove falje, përsërite saktë pa shtuar ‘mund të jetë’. A e ke të qartë?

Pyetësi: Po.

Shejkhul-Albani: Vazhdo.

Pyetësi: Pyetja nga e para.

Shejkhul-Albani: S’ka problem, është zgjedhja jote.

Pyetësi: Ne pyetëm - dhe ti pyete - se të mos qënurit strikt dhe butësia janë të obligueshme në da’ue, dhe ajo për çfarë janë bërë të njohur Selefitë - nga ajo që po shoh unë - është ashpërsia dhe mungesa e butësisë; ky është opinioni im.

Shejkhul-Albani: A je ti një prej tyre?

Pyetësi: Kështu shpresoj.

Shejkhul-Albani: Kështu shpreson ti; ti ji një prej tyre, domethënë ti je një Selefij?

Pyetësi: Po.

Shejkhul-Albani: Atëherë, a je ti nga ata Selefij që janë të ashpër?

Pyetësi: Unë nuk e lavdëroj veten time, unë vetëm kisha për qëllim (që të pyesja për) një karakteristikë dalluese të tyre?

Shejkhul-Albani: Çështja në fjalë nuk është çështje lavdërimi, kjo është një çështje sqarimi, dhe siç the ti, ti e bëre këtë pyetje me qëllim dhënien e këshillës. Dhe kur unë të pyeta se a je ti nga ata që janë të ashpër, kjo nuk është çështje vetë-lavdërimi sepse ti ke për qëllim që të sqarosh realitetin, domethënë, nëse ti do të më bëjë të njëjtën pyetje, unë do të thosha ty se unë nuk e shoh veten time si të ashpër, por kjo nuk do të thotë se unë po lavdëroj veten time, sepse unë vetëm sa po them një fakt, kështu që mendohu për pyetjen.

Pyetësi: Po, o Shejkh, përgjigja ime është njësoj si e jotja.

Shejkhul-Albani: Atëherë nuk është e saktë që të bësh një deklaratë absolute se Selefitë janë të ashpër. Ajo që është e saktë është që të themi, ‘Disa prej tyre kanë ashpërsi.’ A është tamam e qartë?

Pyetësi: Po.

Shejkhul-Albani: Pra ne themi se disa nga Selefitë kanë sjellje që janë të ashpra, por mos vallë kjo karakteristikë duket në veçanti vetëm tek Selefitë?

Pyetësi: Jo.

Shejkhul-Albani: Atëherë kush është dobia dhe domethënia e kësaj pyetjeje?! Së dyti, a është të mos qënurit strik për të cilën folëm ne e obligueshme, e detyrueshme në çfarëdolloj rrethane?

Pyetësi: Sigurisht që jo.

Shejkhul-Albani: Kështu, ne arrijmë në rezultatin që vijon: nuk të lejohet ty apo të tjerëve që të përshkruash një grup të tërë njerëzish me një përshkrim të përgjithshëm, duke e zbatuar (përshkrimin) mbi të gjithë ata. Së dyti, nuk lejohet që ta përgjithësosh këtë karakteristikë mbi çdo individ nga Muslimanët, qoftë ai Selefij apo khalefi, përveç se në rrethana të caktuara, për sa kohë që ne pajtohemi që të mos qënurit strikt nuk është e ligjëruar për të gjitha kohërat. Kështu, ne shohim se i Dërguari i Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) ka përdorur atë lloj ashpërsie që nëse do ta përdorte një Selefij sot, njerëzit do ta refuzonin fuqimisht këtë gjë prej tij. Për shembull: ndoshta ti e di historinë e Ebis-Senabilit, a e mban mend këtë histori?

Pyetësi: Jo.

Shejkhul-Albani: Një gruaje i vdiq burri kur ajo ishte shtatzënë. Dhe kur ajo lindi, ajo mori vesh se Pejgamberi ka thënë që kur vdes burri i një gruaje shtatzënë, periudha e saj e pritjes është derisa ajo të lindi fëmijën, dhe kjo gjendet në Sahihun e Imam Bukharit. Dhe pasi ajo lindi, ajo nxitoi të interesohej për martesë, kështu, ajo e zbukuroi veten duke lyer sytë me kuhl. Dhe kur atë e pa Ebus-Senabili, ai e propozoi atë për martesë, por ajo refuzoi, kështu që ai i tha: “Ty nuk të lejohet që të martohesh derisa të kesh mbaruar periudhën e mbajtjes së zisë, e cila është katër muaj dhe dhjetë ditë.” Dhe nga ajo që duket nga pamja e jashtme, ajo ishte një grua të cilës i interesonte feja e saj, kështu që ajo veshi mbulesën e saj dhe nxitoi për tek Pejgamberi. Ajo i përmendi atë çfarë i kishte thënë Ebus-Senabili dhe Pejgamberi (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) tha: “Ebus-Senabil ka gënjyer.” A konsiderohet kjo ashpërsi apo jo?

Pyetësi: Po, kjo është ashpërsi.

Shejkhul-Albani: Nga kush? Kjo ishte nga më i mëshirëshmi i njerëzve. [Allahu thotë:]

“Po të ishe treguar i rreptë e me zemër të ashpër, ata do të kishin hequr dorë prej teje.” [Ali-Imran, 159]

Kështu që, përdorimi i butësisë si pikënisje nuk është një rregull i përgjithshëm, siç ramë dakort më parë. Por, është detyrë për Muslimanin që ai të përdorë butësinë në vendin e duhur dhe ashpërsinë në vendin e duhur. Gjithashtu, për shembull, është ajo që gjendet në Musnedin e Imam Ahmedit se kur Pejgamberi (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) mbajti një këshillë, një prej Sahabëve u çua dhe tha: “Çfarë të dojë Allahu dhe çfarë të duash ti o i Dërguari i Allahut.” I Dërguari i Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) tha: “A po më bën mua të barabartë me Allahun?! Thuaj çfarë do Allahu i vetëm.” A është ashpërsi kjo apo jo?

Pyetësi: Kjo është thjesht mënyra e të folurit të Pejgamberit.

Shejkhul-Albani: Unë e quaj shmangie këtë (që po bën ti tani), sepse ti nuk mu përgjigje (kësaj here) siç mu përgjigje më parë. Kur unë të njoftova për atë që tha Pejgamberi rreth Ebus-Senabilit “Ebus-Senabil ka gënjyer”, (të pyeta) a është ashpërsi kjo apo jo?

Pyetësi: Po, ajo është ashpërsi.

Shejkhul-Albani: Po hadithi i dytë?

Pyetësi: Ai vetëm sa e sqaroi atë duke i thënë, “A po më bën mua të barabartë me Allahun?!”

Shejkhul-Albani: Kjo është shmangie - Allahu të bekoftë - unë nuk të pyeta nëse ai e sqaroi apo jo. Unë të pyeta se a përdori ai ashpërsi apo butësi? Pse ndryshoi mënyra jote e të përgjigjurit? Herën e parë ti nuk the se ai bëri një sqarim duke thënë, “Ebus-Senabil ka gënjyer”. Ai bëri sqarim, por ai ishte ky sqarim me butësi apo me ashpërsi?

Pyetësi: Në pyetjen e dytë ai nuk e quajti atë gënjeshtar; ai thjesht tha “A po më bën mua të barabartë me Allahun?!”

Shejkhul-Albani: Allahu Ekber! Kjo është nga ndalesat më të ashpra - Allahu të bekoftë.

Një nga të pranishmit: O Shejkh, [Pejgamberi] tha: “Sa folës i keq që qenke” nga transmetimi i përcjellë nga Muslimi.

Shejkhul-Albani: Po, ky është një tjetër rast, a e mban mend transmetimin? Kushdo që i bindet Allahut dhe të Dërguarit të Tij është i udhëzuar dhe kushdo që nuk u binet atyre është i humbur, e ai tha: “Sa folës i keq që qenke.” A është kjo ashpërsi apo butësi?

Pyetësi: Po, kjo është ashpërsi.

Shejkhul-Albani: Ajo që është e rëndësishme - Allahu të bekoftë - është se ka raste kur përdoret butësia dhe ka raste kur përdoret ashpërsia. Tani, pasi ramë dakort se nuk ka rregull të përgjithshëm që ne përdorim menjëherë butësi, butësi, butësi; ose ashpërsi, ashpërsi, ashpërsi.

Pyetësi: Po.

Shejkhul-Albani: Kështu që ndonjëherë përdorim këtë, dhe ndonjëherë përdorim atë. Kurse tani kur Selefitë në përgjithësi po akuzohen si të ashpër, a nuk po e shikon se Selefitë në raport me grupet dhe partitë e tjera janë të preokupuar me dijen e Sheriatit Islamik dhe thirrjen e njerëzve drejt saj më shumë se ç’bëjnë të tjerët?

Pyetësi: Asnjë pyetje.

Shejkhul-Albani: Nuk ka dyshim - Allahu të bekoftë - dhe për shkak të këtij preokupimi që është më i madh se tek të tjerët, të tjerët [thjesht] e konsiderojnë urdhërimin e të mirës dhe ndalimin e të keqes - edhe pse kjo ndërthuret me butësi - si ashpërsi. Madje disa prej tyre thonë se sot nuk është koha (për të urdhëruar të mirën dhe ndaluar të keqen); madje disa prej tyre shkojnë në ekstrem dhe thonë se studimi i Teuhidit i ndan rradhët e Muslimanëve. Prandaj ajo që shpresoj të arrij është se kjo çështje është relative, që do të thotë se personi nuk është fanatik, veçanërisht kur hyn në çështje të degëzimeve (furu’, d.m.th. çështjet që nuk janë prej bazave të Fesë), të cilat ata i quajnë gjëra të parëndësishme. Dhe ata e konsiderojnë diskutimin i cili ndërthuret me një sjellje të mirë si ashpërsi. Dhe ti si Selefij, ashtu edhe ne, nuk duhet ta përhapim këtë mes njerëzve duke thënë se Selefitë janë të ashpër. Sepse ne ramë dakort që disa prej tyre janë të ashpër, megjithëse Sahabët nuk janë larg prej kësaj. Prej tyre kishte të atillë që ishin të butë dhe kishte prej atyre që ishin të ashpër. Dhe ndoshta ju e dini historinë e Beduinit që filloi të urinonte në xhami. Çfarë donin t’i bënin Sahabët atij? Ata donin që ta godisnin; a është kjo butësi apo ashpërsi?

Pyetësi: Kjo është ashpërsi.

Shejkhul-Albani: Ashpërsi, por çfarë u tha i Dërguari atyre? “Lëreni atë.” Kështu që, janë shumë të paktë njerëzit që kanë mundësi ta mënjanojnë përdorimin e ashpërsisë. Por e vërteta e kësaj çështjeje është se parimi bazë është se da’ueti bazohet në urtësi dhe këshillë të mirë, dhe urtësia është që të përdoret butësia në kohën e duhur dhe ashpërsia në kohën e duhur. Dhe kështu që është e pamundur për njerëzit - me përjashtim të një pakice - që t’i shmangen përdorimit të ashpërsisë, por e vërteta është se parimi themelor i da’uetit është se ajo bëhet me urtësi dhe këshillë të mirë, dhe prej urtësisë është përdorimi i butësisë në kohën e duhur dhe përdorimi i ashpërsisë në kohën e duhur.

Kështu që, nëse ne e përshkruajmë grupin më të mirë nga grupet Islamike - i cili ka superioritet mbi grupet e tjera në zellin për të ndjekur Kur'anin dhe Sunetin dhe rrugën ku ishin Selefus-Salih - me ashpërsi të pakufizuar, unë nuk besoj se kjo është nga drejtësia sido që të jetë, por për sa i përket asaj që mes tyre ka të atillë [që janë të ashpër] atëherë kush mund ta mohojë këtë? Kështu që, për sa kohë që mes Sahabëve kishte nga ata që e përdorën ashpërsinë jo në vendin që i takonte, atëherë ata khalefij që erdhën pas tyre sikur ne - khalefij në kuptimin gjuhësor - do ta kenë këtë ashpërsi për më shumë arsye. Dhe tani le të diskutojmë këtë person për të cilin ti thua se është i butë dhe nuk është strikt, a do të ketë mundësi ai që t’i shmanget gjithmonë përdorimit të ashpërsisë jo në vendin që i takon?

Pyetësi: Sigurisht që jo.

Shejkhul-Albani: Dhe kështu që - Allahu të bekoftë - çështja u zgjidh. Dhe përderisa është kështu, ne e kemi detyrë vetëm që të këshillojmë njëri-tjetrin kur shohim dikë që i thërret njerëzit dhe i këshillon me ashpërsi të pavend; ne e vëmë në dijeni atë për këtë sepse mundet që ai të ketë një këndvështrim tjetër. Nëse e pranon këtë, atëherë Allahu ia shpërbleftë me të mira, dhe nëse ka një këndvështrim tjetër, ne do ta dëgjojmë atë deri në fund dhe pastaj çështja do të zgjidhet.

Pyetësi: O Shejkh, shumë Selefij përdorin ashpërsi dhe nuk përdorin butësi, ata përdorin ashpërsi në kohën e duhur por ata nuk e përdorin butësinë në kohën e duhur, dhe ata nuk janë të pakët në numër - ne themi se të gjitha grupet sillen në këtë mënyrë - por ata nuk janë të pakët në numër, dhe në pyetjen time unë nuk i krahasova Selefitë me grupet e tjera; mua nuk më interesojnë çështjet e grupeve të tjera; mua më intereson çështja e Selefive. Shumë prej Selefive i pengojnë njerëzit nga menhexhi Selefij me një sjellje ofenduese karshi njerëzve, dhe këta individë nuk janë të pakët në numër. Unë kisha për qëllim atë që u inçizua nga vëlla Muhamedi që ti t’u jepje disa këshilla atyre që janë sprovuar me ashpërsinë dhe vrazhdësinë, ky ishte qëllimi im për pyetjen që ju bëra.

Shejkhul-Albani: Allahu të bekoftë, dhënia e këshillës nuk ka nevojë për ata si puna ime sepse Selefitë dhe të tjerë veç Selefive e dinë ajetin që përmendëm më parë:

“Thirr për në rrugën e Zotit tënd me urtësi dhe këshillë të mirë dhe debato me ata në mënyrën më të mirë.” [Nahl, 125]

Dhe më shumë se çdokush tjetër, ata e lexojnë transmetimin e A’ishes (radij-Allahu ‘anha): Çifuti përshëndeti Pejgamberin duke përdredhur gjuhën e tij duke thënë, “Vdekja qoftë mbi ty’ dhe kur ajo e dëgjoi këtë pëshëndetje të djallëzuar, ajo u drodh prapa perdes aq sa për pak do ta kishte grisur atë më gjysëm, siç ka ardhur në transmetimin ku ajo iu përgjigj me zemërim, “Mbi ju qoftë vdekja dhe mallkimi i Allahut dhe Zemërimi i Tij, o ju vëllezër të majmunëve dhe derrave!” Kurse i Dërguari i Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) nuk kaloi përtej përgjigjes që i dha atij, “Edhe mbi ty e njëjta gjë.” Dhe kur Çifuti u largua, Pejgamberi e qortoi atë duke i thënë: “O A’ishe, me të vërtetë nuk vendoset butësia në diçka e ajo vetëm se e zbukuron atë, dhe nuk hiqet ajo nga diçka, përveç se e shëmton atë.” Ajo u përgjigj: “O i Dërguari i Allahut, a nuk e dëgjove se çfarë tha?” Ai u përgjigj: “A nuk e dëgjove çfarë të thashë?” Dhe kështu që, A’isheja që ishte rritur që në fëmijërinë e saj në shtëpinë e Pejgamberisë dhe Shpalljes prapëseprapë nuk mundi që ta shmangte përdorimin e ashpërsisë në vend të butësisë, atëherë çfarë mund të themi për Selefitë e tjerë - siç thua ti - dhe ata nuk janë rritur në shtëpinë e Pejgamberisë dhe Shpalljes? Por, unë po them një fjalë që mund apo nuk mund të ketë mbërritur tek veshët e tu nga kasetat e mia. Me të vërtetë fatkeqësia e botës Islame sot është e barabartë me atë që quhet sot rizgjimi Islamik (Sahuatul-Islamije), se ky rizgjim nuk është i lidhur me edukimin Islamik, aty nuk ka edukim Islamik.

Prandaj unë besoj se efektet e këtij rizgjimi Islamik do të përmbushen pas një periudhe kohe kur efektet e edukimit të shfaqen në brezin e sotëm.

Kështu që, nga një këndvështrim intelektual, ti s’ke për të gjetur ndonjë që do të debatojë apo do të kundërshtojë ty se baza e thirrjes Islame është butësia dhe këshilla e mirë, por ajo që është e rëndësishme është zbatimi në praktikë dhe ky zbatim ka nevojë për një udhëzues, një edukator që do të mësojë me dhjetëra nxënës të dijes, dhe këta nxënësa pastaj do të nisen nga ky edukator për të mësuar të tjerët, dhe në këtë mënyrë edukimi Islamik do të përhapet pak nga pak. Dhe nuk ka dyshim se çështja është ashtu siç ka thënë Allahu:

“Por askujt nuk i dhurohet kjo, përveç atyre që janë të duruar dhe askujt nuk i dhurohet kjo përveç atij që do të gëzojë pjesë të madhe (të mirësisë).” [Fussilet, 35]

Dhe ne i kërkojmë Allahut që të na bëjë popull mesatar, pa tejkalim apo neglizhim.

Pyetësi: Allahu ta shpërbleftë me të mira o Shejkh!

Një nga të pranishmit: O shejkh, ndonjëherë kur një Suni takohet me ndonjë nga njerëzit e bidatit, ai (bidatçiu) është arrogant dhe mendjemadh, ashtu sikur Allahu e urdhëroi Musain (‘alejhis-selam) që të përdorte butësinë me Faraonin, dhe megjithatë ai i tha atij:

“Unë mendoj se ti o Faraon je i dënuar me shkatërrim!” [Isra’, 102]

O Shejkh, kur ishim në kolegj, profesorët na tallnin kur ne u thonim, “I Dërguari i Allahut ka thënë...” Kështu që, nëse personi e humbet kontrollin e vetvetes dhe përdor ashpërsinë, kjo nuk duhet të konsiderohet ashpërsi për këtë rast, dhe unë jam kënaqur shumë me diçka të cilën e dëgjova nga ju o Shejkh: Muri i tha pykës, “Pse po më dërrmon?” Ajo ia ktheu: “Pyet atë që po më godet me çekan.”

Shejkhul-Albani: “Kjo është e saktë. Sidoqoftë, ne i kërkojmë Allahut të na japë urtësi, dhe ajo është që të vendoset gjithçka në vendin që i takon.

Një nga të pranishmi: O Shejkh, në ‘Ahkamul-Xhena’iz’ është një thënie e Ibn Mes’udit kur atij i tha një person: “Kërko falje nga Allahu për vëllain tënd.” Ai ia ktheu: “Allahu mos e faltë.”

Shejkhul-Albani: Si ky ka mjaft shembuj, vëllai Ebu ‘Abdullah më kujtoi një transmetim të njërit prej Sahabëve, ndoshta ai është ‘Abdullah Ibn Mes’udi ose ‘Abdullah Ibn ‘Umeri.

Një nga të pranishmi: Ishte vetë ‘Umeri.

Shejkhul-Albani: ‘Umeri?

Një nga të pranishmit: ‘Umeri, kur një person i tha atij: “Kërko falje nga Allahu për vëllain tënd.” Dhe ai u përgjigj: “Allahu mos e faltë.”

Shejkhul-Albani: Çfarë mendimi ke për këtë? Nuk ka dyshim, nëse do më dëgjosh mua duke përdorur këto fjalë, ti do jesh personi i parë që do thuash: “Shejkhu është shumë i ashpër.” Por, është shfaqur një interesim entuziast për ligjin Islamik tek ai që po korrigjon, gjë që e ka bërë atë që të përdorë fjalë të ashpra, dikush tjetër mund të jetë i qetë dhe nuk ndjen të njëjtën xhelozi sikur ai që përdori këto fjalë të ashpra (për shkak të mungesës së xhelozisë). Gjithashtu, nga arsyet që shoh unë për përhapjen e kësaj akuze kundër Selefive, ti e di se sa herë që njeriu flet shumë, ai natyrisht do bëjë shumë gabime. Dhe ata që flasin për ligjin islamik janë Selefitë, kështu që domosdo ata do të bëjnë gabime në raport me fjalët e tyre; ndërkohë, por të krahasohet kjo ashpërsi me drejtësinë, ndershmërinë dhe butësinë që kanë sjellë ata, do të shohim ngjashmëri me atë që përmendëm për disa nga Selefët, madje edhe në praninë e të Dërguarit të Allahut, por kjo ashpërsi nuk na lejon që t’i cilësojmë [si të ashpër] ata Sahabë që përdorën rreptësinë në raste të caktuara, por ne veç mund të themi se ndoshta ti, ose unë, ose të tjerët ndonjëherë biem në diçka prej ashpërsisë.

Përktheu: Alban Malaj
14 Ramadan, 1429 Hixhrij, 14 Shtator 2008